Analar askerlik yapar mı, yapabilir mi? Mis gibi de yapar. Hem de hücrelerine kadar hissederek yapar. Hasret ise, en dibine kadar hisseder. Soğuk ise, iliklerine kadar,sıcak ise saç dibindeki kökün terlemesine kadar... Oğlumun askerlikte üçüncü günü idi; sesini duyamamış, deli dana gibi onun odasında yatıp kalkıyor, kirli sepetinden aldığım atletini koklayarak böğürüyorum; “Niye aramadı?” diyerek. Sosyal medyada birliğe ait grublara üye olup soruyorum. Cevaben “Abla, koğuşta yüz kişi var. Priz yeterli değil. Bir gün önce gelen kıdemli sayılır. Teli şarj edememiştir” diyorlar. “Yerim uleyn kıdemini! Biz ana değil miyiz? Dokuz ay taşımadık mı? Bizim ki ciğer değil mi?” Google amcadan oranın telini bulup yarım saat içinde birliğine kadar ulaşıp derdimi arz ediyorum. “Abla aratacağız, teli şarj edememiştir” diyorlar. “Aratacağız”ı ben, anons edecekler “Mert anan dellenmiş, teli şarj etmedin mi, çabuk gel, ara anneni” olarak anlıyorum. Telefon elimde, abartısız, bir saat, ekranla gözümü kırpmadan bakıştım. On yedi yaşımda, aşık hallarımda bile bir sesi böyle heyecanla beklemedim ben. Tekrar arıyorum. “Oğlum anayım ben, ana! Niye aramıyor bu çocuk beni?” Gülüyor santraldeki kuzu “Abla hemen ileteceğim” diyor. Ve AŞK arıyor. “Anne, birliğime kadar nasıl buldun? Elin amma uzun ha. Teğmenim çağırdı, telefonunu verdi, ‘Anneni ara’ diye. Kartı aktifleştiremedim. Arayacağım seni”… “Oğlum analar her yere ulaşır; söz konusu evlatsa eğer” “Akşama hemen ara” diye emir kipiyle kapatıyoruz teli. Komutanı “Niye konuşmadın oğlum?” demiş. O da “Konuştuk, sağ olun komutanım” demiş. Ne konuştun annem? Sabah kaçta kalkıyorsun, kaçta yatıyorsun, öğlen yemeğinde ne yedin, soğuk mu, beni özledin mi, tuvalet kağıdı var mı, tam olarak yüz yetmiş üç günün mü kaldı, kantinde icetea var mı? Ne konuştun annem, ne?” Çizelge yaptım, aradığı her güne kalp, aramadıklarına ünlem koyuyorum. (Ünlemler yol su elektrik olarak ona geri dönecek, elim mi uzun, dilim mi? Görecek…) Velhasıl kelam analarda askerlik yapar, bal gibi yapar. Hem de anzer balı cinsinden. Attığımız her adımda her karış toprağın ne kadar kıymetli olduğunu bilerek…