SİYASET DİLİNİN KEMİĞİ

Toplumların aynasıdır siyasette kullanılan dil. Siyasi tartışmalar ne kadar gerçekleri yansıtıyorsa, eleştiriler yapıcı ve hele biraz da mizah içeriyorsa o ülkede demokratik bir ortam var demektir. Böyle bir ortamda toplumun değişik katmanlarının asgari müştereklerde birleşmesi ve dolayısıyla uzlaşma ve toplumsal barışın tesis edilmesi daha kolaydır.

Siyasi çekişmeler insanlık tarihinin başlangıcından itibaren vardır. Türk siyasi tarihi de bu çekişmelerle doludur. Yakın siyasi tarihimizdeki önemli bazı siyasi figürlere baktığımızda, birbirleri ile ne kadar zıt olurlarsa olsunlar, belirli bir nezaketi elden bırakmadıklarını görürüz. Siyasi görüşlerine katılmasak bile kullandıkları siyasi dilin bugün birçok siyasetçiden farklı olduğunu söyleyebiliriz.

Örneğin rahmetli Osman Bölükbaşı siyasi hayatın Nasreddin Hocası olarak anılırmış. Rahmetli Demirel’in ‘GAP’ı gaptırmam’ deyişinin yanında dönemin simgesi fötr şapkasını ‘gaptırmamak’ için verdiği mücadeleyi unutabilir miyiz? Ya da ‘yolar yürümekle aşınmaz’, ‘benzin vaa dı da biz mi içtik’, ‘Vaa mı bunun başka izah tarzı’, ‘dün dündür bugün bugündür deyişlerini. ‘Kendim için bir şey istiyorsam namerdim’ demesini. Hele hele ‘Ege bir Yunan gölü değildir, Ege bir Türk gölü de değildir, binaenaleyh, Ege bir göl de değildir’ söylemi unutulabilir mi? Keza Rahmetli Erbakan’ın sakin üslubu ile ‘milli görüş iktidara gelecek’ demesini, parmağını sallayıp bıyık altından gülerek ‘Sizi gidi siyonist uşakları’ hitabını, ağzını doldurarak anlattığı ‘ağır sanayi’ hamlesini, Pazar filesini siyasi bir simge haline getirmesini, hararetle ‘adil düzen’ konuşmalarını özlemedik desek yalan olur. Benzer şekilde rahmetli Ecevit’in nezaketini, tek imla hatası yapmadan kitabi konuşmalarını, rahmetli Türkeş’in ciddiyetini özlemedik desek yalan olur. Rahmetli Turgut Özal’ın ‘alternatifiniz ne?’, ‘Allah zengini sever’, ’benim memurum işini bilir!’, ‘bir koyup üç alacağız’, ‘seçimden önce zam yapacak kadar enayi değilim’ ‘ben zenginleri severim’ anekdotları nasıl unutulur?

Peki ya Erdal İnönü! Dünyanın sayılı fizik profesörlerinden olup kullandığı dille siyasette çıtayı yükseltmedi mi? Kendi çanta ve şemsiyesini taşıyan alçakgönüllü biri olmasının yanında oldukça da nüktedan ve güler yüzlü bir liderdi. Kendisini omuzlara almaya çalışan kalabalık karşısında yere yatması nasıl unutulur? Kendisine ‘ölürüm yoluna’ diye seslenen vatandaşa ‘dur yahu ölme, bir oy bir oydur’ demesi, mutfakta fare var diye seslenen eşine ‘ne yapayım ben kedi miyim’ demesi, bir gurup siyasetçi ile gittiği lokantada, garsonun ne yemek istediklerini sorması üzerine, ‘biraz dur, biz önce birbirimizi yiyeceğiz’ diye cevap vermesi nüktedanlığının ürünüdür. Niye siyasete girdiniz diye sorulduğunda ‘Ülkeyi benden daha kötüler yönetmesin diye’ cevabı da unutulmazlardandır. Mesut Yılmaz’ın espriden yoksun ama araya neredeyse reklam alacak kadar yavaş ve tutuk konuşmaları da tarih sayfalarındadır. Siyaseten fiyasko olsa da gaflarıyla ünlü Tansu Çiller’i atlamak olmaz. Belediye zabıtalarına ‘Merhaba asker!’ demesi, kurban bayramında ramazan bayramını kutlaması, ‘İşsizin isazı işsazız!’ vecizesi, Sivas katliamı sonrası ‘Oteli saran vatandaşlarımıza bir şey olmamıştır demesi, Kırıkkale mitinginde ‘Cenab’ı Allah’ı sizlere emanet ediyorum’ söylemi, Zeytinburnu halkına ‘Sevgili Zeytinburunlular’ hitabı, Trabzon halkına ‘Bacınız sizi Akdeniz’in incisi yapacak’ vaadi, Haydar Aliyev’e ‘Haydar Ali Bey’ hitabı milli şuurlu siyasetçimizin tarihe geçmiş gaflarıdır.

Anılan siyasetçiler başarılıdır ya da başarısızdır, tartışılır. Ancak hepsinin dilinde bir miktar kemik bulunmaktaydı. Televizyon ekranlarına birlikte çıkıp karşılıklı görüşlerini tartışmaya cesaretleri vardı. Söylemleri gazetelerde, televizyonlarda, tiyatro oyunlarında, mizah dergilerinde eleştirilir, espri konusu yapılır ancak hiçbiri bu yayın organlarını dava etmezdi.

Bugün geldiğimiz noktada ‘alçak, vatan haini, cibiliyetsiz, hırsız, aşağılık, siyonist dölü, afedersiniz Ermeni, namert, haysiyetsiz, müfteri, sapık’ sözcükleri alenen bazı liderler tarafından kullanılmasına rağmen, kendileri hakkında yapılan yazılı ve sözlü eleştiriler, mizahi yazılar ve karikatürler anında adli takibata uğramaktadır. En komiği birbirlerine yukarıdaki sözcüklerle hakaret eden iki lider şu an ittifak içinde seçimlere girmektedirler. Ve bu cenah, kendilerine oy vermeyecek olan vatandaşlara da yukarıdaki şekilde hakaret etmektedirler. 

Evet, hakareti içselleştirmiş siyasiler için dilin kemiği yok. Ancak Türkiye’ye yakışan; gölgesiyle bile kavga eden, gözlerinden nefret fışkıran değil; küfürden, hakaretten kaçınan, eleştiriye açık, hesap verebilen, kendisiyle ve halkla barışık, güler yüzlü liderlerdir. Umarım bu seçim sonucunda böyle bir tablo ile karşılaşırız ve toplumsal barışı yeniden tesis etmeye başlarız.