“Suça teşvik yok
Bütün bir ailen yok
Dine inancın yok
Cebinde paran yok
Havada oksijen yok
Bir yudum alkol yok
Altın alyans yok
Temiz bir giysin yok”
-Kargo/Söyle-
Normal olmayanı, normal karşılamaya başladığında artık çözülemez hale gelmiş sorunlar da sıradanlaşıyor.
Yani çözümsüzlük, çözüm oluyor.
Sessiz kaos, gündelik hayatın bir parçası oluyor.
Ama bu hemen olamaz, alıştırıyorlar…
Düşün meselâ…
Sabah kalkıp gece uyuyana kadar, gün içinde nelerden rahatsız oluyorsun…
Market fiyatlarından? Hak edilmemiş faturalardan?
Bozuk yollardan, gürültüden, anlamsız kornalardan, trafikten, tozdan, dumandan?
Döküntü evlerin yarım asgari ücrete dayanmış kiralarından?
25 yaşındaki Şahin’e 35 bin lira istemelerinden?
10 lira tutan malzemeye, 30 lira “işçilik” yazanlardan?
Bitmek bilmeyen banka tacizlerinden, icra tehditlerinden?
Kalitesizin parlatılmasından, kandırılmış hissetmekten?
İndirim günleri reklamlarından, tekelleşmekten?
Tutulmayan sözlerden?
En ufak zorlukta arkasına bile bakmadan kaçanlardan?
Hayal kırıklığından?
Sinirden, öfkeden, hakaretten?
Haram, helâl ayarından?
Kötü müzikten, kötü filmden? Kötü yemekten, pahalı hesaptan?
Baba parasından başka bir varlığı olmayıp da “toplum saygısı” görenlerden?
“İleri” gelenlerden?
Oturup çay bile içmeyeceğin adamların, senin adına karar vermesinden?
Sahte pozlardan, güler yüzlü yalancılardan?
Gemisini yürüten “kaptan”dan?...
Bıktın, tükendin, bunaldın…
Bu liste uzar gider, gider de asıl sorun, bunların en az birini her gün yaşıyor olman ve artık hepsinin sıradan bir hale gelmesi.
Korkutucu, üzücü, tedirgin edici…
Her şeye alışmış, itirazsız bir hayat, kabul edilmiş çaresizlik…
Bu hep böyle mi devam eder, “genel mutsuzluk zamanla mutluluğa mı evrilir?”…
Yani mutsuzluğunda mutlu oluyorsun belki de… Ve değişmesinden çekiniyorsun..
O kadar alışmışsın ki, “çok gülme, sonra ağlarsın” diye bir söz bile uydurmuşlar…
Ama umut etmek de var…
Ne diyordu; “bu sessiz isyan, aldatmasın seni”… Öyle mi?
Belki bu da senin isyanındır ve bir gün her şey değişir…
